Wie aus em nix

stehsch’de owwe

in so ra Baamkron

odder unne

am halb varohrde Bach.

Sogaa midde im Stròòsevakehr

kummsch’de als aangeflòò

unn

landschd òwwe uff ra Latern.

Mit deim

lange spitze Schnawwel huggsch’de dòò,

gròòer Voochel,

als häddsch’de die Ruh gepacht.

Isch siehn disch als im weide Booe kumme.

So als ob de saan wollscht:

„Dòò bin isch widder.

Hasch’de de Kopp mòò widder

voll Lärm.“